της Αννάνθης Κοκκινιδη
Η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας καθιερώθηκε το 1914 και είναι μια μέρα που τιμάται η μητρότητα, μια μέρα γιορτής και ευχαριστιών προς τον άνθρωπο που μας έφερε στον κόσμο.
Σκέφτομαι κάθε χρόνο αυτή τη μέρα.
Σκέφτομαι μήπως αυτή τη μέρα επικράτησε αυτό το κάπως περιοριστικό, ίσως άδικο, ίσως "λίγο" νόημα ή αν τελικά το νόημα στη μέρα αυτή το δίνει ο καθένας μας...
Και είναι πάντα άλλο, ατομικό, εμπειρικά δοσμένο, γεμάτο ελπίδα ή απόρριψη, γεμάτο χαρά και ευγνωμοσύνη η καμία φορά και πόνο.
Σκέφτομαι τις μάνες που αισθάνονται ευτυχισμένες, ήρεμες και τυχερές που γίνανε μάνες,
Τις μάνες που μόλις γέννησαν αλλά και αυτές που είναι πια γιαγιάδες,
Τις μάνες που θηλάζουν αλλά και αυτές που δεν τα κατάφεραν, δε μπόρεσαν , δεν άντεξαν δεν υποστηρίχθηκαν,
Τις μάνες που κοιμούνται αγκαλιά με τα παιδιά τους αλλά και αυτές που η δουλειά τις παίρνει μακριά και αυτά τους λείπουν.
Τις μάνες που κουράζονται και δε το δείχνουν,
Που είναι πάντα πρόθυμος,
Που απελπίζονται και πάντα είναι όρθιες,
Τις μάνες που φεύγουν από τα όρια τους και ζητούν συγγνώμη,
Τις μάνες που κάθε νύχτα που ξαπλώνουν σκέφτονται ότι ίσως δεν είναι καλές μάνες,
Τις μάνες που έμειναν μόνες και παλεύουν,
Ή αυτές που αρρώστησαν και σκέφτονται τι θα απογίνουν τα μικρά τους αν χαθούν.
Τις μάνες που ξαγρυπνούν ενω κοιμούνται τα παιδιά τους γιατί είναι ο μόνος χρόνος για τον εαυτό τους αλλά και αυτές που αποκοιμούνται πριν από αυτά, απο την κούραση της μέρας.
Τις μάνες που δεν γαντζώθηκαν απ΄ τα παιδιά τους αλλά τα άφησαν ελεύθερα να εξελιχθούν,
Αυτές που δεν απαίτησαν αλλά δίδαξαν, που δεν ανάγκασαν αλλά συμβούλεψαν που δεν ονειρεύτηκαν μέσα απ΄ αυτά, αλλά τα έμαθαν να κάνουν όνειρα και να τα διεκδικούν.
Τις μάνες που νανουρίζουν, που αποδέχονται, που φωτίζουν, που παρακινούν, που βουρκώνουν, που είναι γιατρικό.
Τις μάνες με τα λάθη τους, με τις γκρίνιες τους, με τις φωνές τους, με τις αγωνίες τους, με τις ενοχές τους, με τους φόβους τους , με τις ανάγκες τους που παραμελήθηκαν, με τις ελπίδες τους, με τα όνειρά τους.
Αλλά και τις μάνες που έχασαν παιδί και περιμένουν να αποκοιμηθούν για να το συναντήσουν πάλι,
Αυτές που τους πήραν τα παιδιά τους χωρίς τη θέλησή τους κι έμειναν με τη μυρωδιά να τις συντροφεύει,
Αυτές που εύχονται να γίνει το παιδάκι τους καλά και ας αρρωστήσουν οι ίδιες,
Που ξέρουν ότι το παιδί τους θα χαθεί αλλά παλεύουν,
Αυτές που πόνεσαν, που θρήνησαν, που η καρδιά τους έφυγε μαζί του...
Σκέφτομαι και τις μάνες που ελπίζουν να γίνουν μάνες,
Που κάθε μήνα λαχταρούν και θρηνούν που δε σταθήκαν τυχερές , αλλά και αυτές που το είχαν μέσα τους και το έχασαν και ακόμη ελπίζουν,
Τις μάνες που ξέρουν πως δε μπορούν να γίνουν μάνες ή που κουράστηκαν να εύχονται μια εγκυμοσύνη και γίναν μάνες για ένα παιδί που έχασε τη δική του μάνα.,
Τις μάνες που μια άλλη μάνα γέννησε το δικό τους το παιδί... και εκείνη το έδωσε... και αυτές το πήραν...
Σκέφτομαι δε και αυτές που ενώ γεννήσανε παιδιά ποτέ δε γίναν μάνες,
Αυτές που τα παιδιά τους δε τις γιορτάζουν γιατί εγκατέληψαν, κακοποίησαν ή είχαν ανταγωνισμό και εγωισμό,
Που δε σταθήκαν, δεν αγκάλιασαν ζεστά, δεν αποδέχτηκαν.
Αυτές που δε φρόντισαν αρκετά τον εαυτό τους και δε κατάφεραν να γίνουν μάνες για τα παιδιά τους,
Αυτές που δεν άντεξαν να ζητήσουν βοήθεια και δε μπόρεσαν να σηκώσουν το βάρος.
Αυτές που ίσως δεν είχαν μια δική τους μάνα να αγκαλιάσει την ψυχή τους...
Χρόνια πολλά λοιπόν μιας και το θέλει η μέρα αυτή αλλά και κάθε μέρα...
Σε όλες τις Μάνες που γεννήσαν και γεννούν όνειρα, ιδέες, ελπίδα, αγκαλιές, αγάπη.
Που ξαναγεννιούνται και οι ίδιες τους όσες φορές κι αν χρειαστεί..
Της Αννάνθης Κοκκινίδη,
Συστημικής Ψυχοθεραπεύτριας
Ιδρύτριας του Κέντρου Συστημικής Ψυχοθεραπείας "ΤΟ ΜΟΤΊΒΟ"
Opmerkingen